Έπρεπε να γίνει αυτή η τεράστια καταστροφή στο Μάτι Αττικής, για να αρχίσει, έστω και δειλά η συζήτηση για την δημιουργία πευκοδάσους στο σύνολο σχεδόν της Αττικής με δενδροφυτεύσεις που έγιναν προ πολλών ετών και υπό την εποπτεία και καθοδήγηση της δασικής υπηρεσίας.
Βέβαια αυτή η πρακτική συνεχίζεται δυστυχώς και στις μέρες μας και μάλιστα με πανηγυρικό – εορταστικό τρόπο.

Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς ειδικός για να διακρίνει τα μειονεκτήματα της πευκοκάλυψης έναντι των μεσογειακών φυτών, όπως λέγονται, οι χαρουπιές, οι μυρτιές, οι κουμαριές, οι αγριελιές κλπ φυτά που ευδοκιμούν για αιώνες στο ξηρό και άγονο μεσογειακό περιβάλλον και που έχουν «συμφιλιωθεί» με την φωτιά, αφού μετά από κάθε πυρκαγιά τα φυτά αυτά αναπτύσσονται ταχύτατα (σε 2-3 χρόνια) και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ευρωστία.
Δεν τα έκαιγαν βέβαια τυχαία οι βοσκοί, αφού από τον πρώτο χρόνο τα νεαρά βλαστάρια τους, ήταν ιδανική τροφή για τα ζώα τους.
Πρόσθετο πλεονέκτημα είναι και το ότι ούτε κάμπιες τα προσβάλλουν, όπως τα πεύκα, ούτε τη φωτιά διαδίδουν με την ταχύτητα και την επικινδυνότητα που τη διαδίδει το πεύκο και τα κουκουνάρια…
Μια ακόμη μεγαλύτερη και πιο εμφανής διαφορά μεταξύ του πευκοδάσους και των μεσογειακών φυτών που προαναφέραμε, είναι το ότι το μεν πευκοδάσος είναι άδειο από πουλιά, πεταλούδες κλπ ενώ στα μεσογειακού τύπου, βρίσκεις κάθε είδους πουλιών και πεταλούδων, είναι δηλαδή γεμάτο ζωή σ’ αντίθεση με το πευκοδάσος που μοιάζει με νεκροταφείο, ενώ και κάτω από τον ίσκιο του δύσκολα αναπτύσσεται κάποια βλάστηση, ώστε να βρουν καταφύγιο π.χ χελώνες ή λαγοί κλπ.
Ας ευχηθούμε να πρυτανεύσει η λογική και η ψυχρή επιστημονική προσέγγιση και να παύσει επιτέλους η εφαρμογή μιας πρακτικής δασοκάλυψης, ολότελα ξένης άμα και επικίνδυνης στο μεσογειακό και από κάθε άποψη αξιοθαύμαστο περιβάλλον της χώρας μας.

*Η Ιωάννα Π. Λαχανά είναι Ποινικολόγος, Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κεντρικής Επιτροπής του Πράσινου Κινήματος και Επικεφαλής του Χαρτοφυλακίου Δικαιοσύνης του κόμματος