Γράφει ο Μάκης Μοσχοβούδης, επικεφαλής του Πολιτικού Σχεδιασμού του Πράσινου Κινήματος

Και ενώ το «επιτελικό κράτος» βρίσκεται μαζί με τα αποκαΐδια που άφησαν πίσω τους τα πύρινα μέτωπα από όπου πέρασαν, η «πολιτική ευαισθησία» της λεγόμενης αντιπολίτευσης εξαντλείται σε δηλώσεις ανούσιες, άνευ περιεχομένου και βεβαίως είναι πολύ μακριά από τις αιτίες και τους υπεύθυνους για αυτή την ανείπωτη καταστροφή.

Υπολογίζει και μετρά με ακρίβεια χειρουργού το περίφημο πολιτικό κόστος, για αυτό αποφεύγει να θέσει τα δάκτυλο επί των τύπων των ήλων.

Εν τω μεταξύ οι συμπολίτες μας ξεσπιτώνονται στη βάση του κυβερνητικού δόγματος: «Εκκενώστε».

Παρά ταύτα οι Πολίτες αυτοοργανώνονται και με τα όποια, πενιχρά μέσα που διαθέτουν, με την όποια συνδρομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την μαχητικότητα των πυροσβεστών, με ανεπαρκή εναέρια υποστήριξη, στέκονται ως οι σύγχρονοι 300 του Λεωνίδα για να προστατεύσουν τις εστίες, τις περιουσίες τους που με κόπο απόκτησαν, τον ίδιο τον τόπο τους.

Η Κυβέρνηση θα συνεχίσει το μόνο που ξέρει, να προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά την όλη κατάσταση, πλήρως προσανατολισμένη στο νεοφιλελεύθερο μοτίβο της και τον ανταγωνισμό της αγοράς και η αντιπολίτευση να ακολουθεί με ατολμία τα γεγονότα, υπολογίζοντας με φοβική συμπεριφορά το περιβόητο πολιτικό κόστος και απλά να περιμένει….

Όμως τα γεγονότα που εξελίσσονται με δραματικό τρόπο δεν αφορούν πλέον την όποια κρατική διαχείριση από μια κυβέρνηση και τους υπουργούς της και την συστημική αντιπολίτευση, αλλά σημαντικότερα ζητήματα, όπως είναι η ίδια η βιωσιμότητα της κοινωνίας και του ευρύτερου οικοσυστήματος, το παρόν και το μέλλον των Πολιτών, της νέας γενιάς και εν τέλει της ίδιας της Πατρίδας.

Η κλιματική κρίση που τόσο πολύ χρησιμοποιήθηκε αυτές τις ημέρες δεν είναι η αιτία της καταστροφής. Είναι το εμφανές σύμπτωμα ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που θέτει το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο και την φύση, που νομιμοποιεί μέσω των θεσμικών του μηχανισμών τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος και του ανθρώπου.

Ως ανθρώπινο είδος δεν μπορούμε να συνομολογούμε στο έγκλημα, υιοθετώντας και αποδεχόμενοι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και τον ανταγωνισμό της αγοράς που έχει μετατρέψει την φύση, τα έμβια όντα, ακόμη και τον ίδιο τον άνθρωπο, σε εμπορεύματα με αναρτημένη τιμή αγοράς και πώλησης.

Πρόκειται για την ηθική της αχαλίνωτης ανάπτυξης, της συνεχούς, άνευ όρων και ορίων εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, της διαρκούς λεηλασίας, καταστρέφοντας κάθε έννοια βιοποικιλότητας, αλλά και οδηγώντας τον άνθρωπο σε βαθιά και μόνιμη εξαθλίωση.

Σε αυτή την ηθική πρέπει να αντιτάξουμε μια νέα ηθική. Την οικολογική ηθική σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας σφαίρας, ως ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σύστημα που θα βασίζεται στο αξίωμα ότι καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα δεν μπορεί να υλοποιηθεί αν δεν είναι απόλυτα συμβατή με την φέρουσα ικανότητα του οικοσυστήματος.

Ας γίνει πλέον κατανοητό ότι η διαρκής οικονομική μεγέθυνση μεταβάλλει τον πλανήτη μας σε μια διαδικασία αποσύνθεσης, με τις πλέον άμεσα δυσμενείς προοπτικές, τόσο για την ανθρώπινη ζωή, όσο και την ζωή των άλλων έμβιων όντων.

Ως εκ τούτου απαιτείται εκείνη η λύση που προτείνει την αναδιαμόρφωση της οικονομίας σε ένα πλαίσιο μιας νέας μορφής κοινωνικής οργάνωσης, δομών και θεσμών, συμμετοχικού και ορθολογικού συστήματος παραγωγής και διανομής, που δεν θα εξυπηρετεί απλά τις υλικές ανάγκες, αλλά θα εντάσσει την νέα οικονομία σε ένα ευρύ πεδίο ηθικών δεσμών, συνεργασίας και συμμετοχής.