Γράφει ο Κώστας Καλογράνης *

Η γιαγιά μου, ήταν το μικρότερο παιδί από 24 αδέλφια !!! Λίγο μετά την ενηλικίωση της, παρά το γεγονός ότι ήταν σε μία πολύ συντηρητική οικογένεια και σε μια επίσης συντηρητική κοινωνία, στη Λακωνία, έκανε την προσωπική της μεγάλη επανάσταση και ανέβηκε στο «βουνό». Μετά από πολλά χρόνια, όταν κάναμε μαζί διακοπές τα καλοκαίρια, μου έλεγε πολλές ιστορίες από το παρελθόν. Για το βουνό, για το αντάρτικο, για τον εμφύλιο, για την κατοχή, για τη χούντα, για τον Ανδρέα…
«Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αντιδράσεις έτσι βρε γιαγιά;» την ρώτησα κάποια στιγμή. «Μας θεωρούσαν οι μεγαλύτεροι δεδομένους παιδί μου. Ή μας θεωρούσαν χαϊβάνια που θα μας έκαναν ότι ήθελαν. Άσε που δεν πίστευαν, ότι εμείς οι νεολαίοι τότε, είχαμε τη δύναμη να αντιδράσουμε και είμαστε και πιο πατριώτες από τους συμβιβασμένους μεγαλύτερους. Η νεολαία σε κάθε εποχή είναι αυτή που αλλάζει τα δεδομένα…», μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Εκατό χρόνια, περίπου, μετά, από τότε που η γιαγιά μου, είχε ανέβει στο «βουνό», καθόμουν στην αυλή του σπιτιού μου και περνούν από έξω μία παρέα από νέα παιδιά. Θεωρητικά απολιτίκ και μακριά από τα κοινά. Μπαίνουν μέσα να με χαιρετήσουν και τους λέω με νόημα «Τι έγινε μάγκες; Έχει κλείσει η φωνή σας από τον Lex;». Ανεβάζουν στροφές και μου απαντούν «Χαμός έγινε, ήτανε γαμάτα…». «Και τι φωνάζατε ρε παλιοχαρακτήρες;» τους ιντριγκάρω χαμογελώντας, για να πάρω σχεδόν ομαδικά την απάντηση «Και λίγα είπαμε. Λένε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Ότι είμαστε στον κόσμο μας. Αυτοί που κυβερνούν δεν μας καταλαβαίνουν. Αυτοί είναι στον κόσμο τους. Σε κάθε ευκαιρία θα τους κράζουμε…»
Η νεολαία και σήμερα στήνει το δικό της αντάρτικο και ανεβαίνει στο δικό της «σύγχρονο» βουνό. Γιατί βλέπουν τους γονείς τους, να έχουν ταλαιπωρηθεί, μετά από δέκα χρόνια μνημονίων και τρία χρόνια πανδημίας. Να έχουν χάσει την αγοραστική καταναλωτική τους δύναμη. Να παλεύουν με την ακρίβεια. Και μπορεί να μην μιλάνε, για να μην τους στεναχωρήσουν, αλλά νιώθουν τον αγώνα που κάνουν οι γονείς τους. Και ταυτόχρονα αγωνιούν για το μέλλον τους. Συζητούν ότι δεν μπορούν να συζήσουν με τους συντρόφους τους. Ότι δεν μπορούν να ονειρευτούν να κάνουν οικογένεια. Τριανταρίζουν και μένουν «με τα γερόντια» γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή.
Την ίδια στιγμή, βλέπουν τα ενημερωτικά όργια που κάνουν τα τηλεοπτικά δίκτυα. Και η νεολαία τους χλευάζει. Δεν απαντά στις δημοσκοπήσεις και ενημερώνεται μόνο από το διαδίκτυο. Κι εκεί (στο διαδίκτυο) μπορούν να μάθουν τα πάντα. Η κοινωνία, αλλά κυρίως οι νέοι, από το «βουνό» που είναι ανεβασμένοι, περιμένουν μία σύγχρονη προοδευτική διακυβέρνηση, να αλλάξει τα δεδομένα. Η συντήρηση, όμως, που πρέπει να ηττηθεί δεν είναι κάποια κομματική ιδεολογία, αλλά είναι πολιτική φιλοσοφία και στάση ζωής, που διαπερνά οριζόντια όλο το φάσμα του πολιτικού σκηνικού. Στην Ελλάδα και ο «πράσινος χώρος» ταλαιπωρήθηκε διαχρονικά γιατί τα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο, ανήκαν στη βαθύτατη συντήρηση. Μία ιδιότυπη βαρονία, που εξέφραζε (και εκφράζει) μία ξεκάθαρα συντηρητική λογική ακόμα και για την … ιδιοκτησία του «πράσινου χώρου». Με συμπεριφορές χωρίς αισθαντικότητα που κινούνταν μεταξύ τοξικής καμαρίλας και γραφικότητας. Μέχρι που ήρθε το Πράσινο Κίνημα και βάλαμε ξεκάθαρα, το κινηματικό τετράπτυχο, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Δημοκρατική Εμβάθυνση, Πατριδοκεντρική Οπτική και Ολιστικό Πράσινο Μετασχηματισμό. Και αλλάξαμε τους όρους του «πράσινου χώρου» διευρύνοντας πολιτικά το πεδίο και περιορίζοντας την πράσινη βαρονία της συντήρησης. Δημιουργώντας, ταυτόχρονα μια πολιτική ομάδα, που είμαστε κυρίως παρέα και ο ένας συντρέχει στη δυσκολία του άλλου. Ενισχύοντας, το πράσινο – δημοκρατικό DNA μας, με το στοιχείο της αισθαντικότητας…
Ο νέος διακριτός πολιτικός πόλος σε όλη την Ευρώπη, είναι ο «πράσινος χώρος». Είναι γνωστό ότι συνήθως, όπου υπάρχουν προοδευτικές κυβερνήσεις, συμμετέχει και ο «πράσινος χώρος», όταν έχει μπει αυτόνομα στο εκάστοτε κοινοβούλιο. Στην Ελλάδα η σύγχρονη αυθεντική έκφραση, είναι το Πράσινο Κίνημα. Με ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση πράσινης – προοδευτικής διακυβέρνησης. Με, ήδη, ισχυρή αυτοδιοικητική εκπροσώπηση. Και οσονούπω, θα έχουμε και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Γιατί κι εμείς, εδώ και πολύ καιρό, έχουμε ανέβει, με την υπόλοιπη κοινωνία, στο δικό μας «πράσινο» βουνό. Και από εκεί, μαζί με τους νέους, χαμογελάμε με νόημα στους σκελετούς της συντήρησης…

*Ο Κώστας Καλογράνης είναι συμπρόεδρος του Πράσινου Κινήματος, Δημοσιογράφος, Επικοινωνιολόγος και Άτομο με Κινητικά Προβλήματα.